Florencja jest stolicą regionu Toskanii. Miasto leży na równinie nad rzeką Arno u stóp Apeninów. Dzięki korzystnemu położeniu na drodze z Francji do Włoch Florencja rozwinęła się jako ważny odrodek handlowo - rzemieślniczy. Największy jej rozkwit przypada na XV wiek za panowania rodziny Medyceuszy. Wtedy też stała się, kolebką włoskiego renesansu gdzie działali wybitni artyści i naukowcy m.in. Leonardo da Vinci, Michelangelo, Galileusz.

Florencja stanowi jedno z najcenniejszych na świecie skupisk dzieł architektury, malarstwa i rzeźby, stąd też często określana jest miastem muzeum.

Atrakcje turystyczne Florencji

Katedra Santa Maria del Fiore

Na miejscu obecnej katedry stał niegdyś kościół katedralny Santa Reparata. W roku 1294 Cech Sztuk zlecił budowę nowej świątyni Arnolfowi di Cambio. Prace budowlane rozpoczęły się 8 września 1296 r., wokół istniejącego kościoła katedralnego, który zburzono dopiero w 1375 roku. Po śmierci di Cambio (w 1302 r.) pracami kierowali: Giotto, Andrea Pisano, Francisco Talentini, którzy wprowadzili pewne zmiany w projekcie budowli. Przekształcenia dotyczyły w głównej mierze wschodniej części kościoła, która została ukończona na początku XV wieku. Konsekracja nastąpiła w 1420 r.

W latach 1445-1461 nad sklepieniem zbudowano latarnię zwieńczoną złocista kulą. W 1578 roku zburzono nigdy nieukończoną elewację zaprojektowaną przez Arnolda di Cambio i ogłoszono konkurs na projekt nowej fasady. Przez około 300 lat konkurs pozostawał nie rozstrzygnięty, dopiero w 1871 r. projekt Emilia de Fabris został zaakceptowany. Prace budowlane ukończono w 1887r. Trwały one z licznymi przerwami przez 600 lat.

Fasada bazyliki jest zaprojektowana w stylu gotyckim i wykonana z marmurów: białego, różowego i zielonego. Ten kolorowy kamień ułożony w geometryczne wzory zdobi wszystkie elewacje. Od południowej strony, w najstarszej części katedry, znajduje się portal zwany Porta della Mandorla. Nad wejściem, w owalnym obramowaniu, znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca Wniebowzięcie Marii, autorstwa Nanniego di Banco pochodząca z ok. 1420 roku.

Wnętrze kościoła ma długość 153,0 m, szerokość w korpusie (szerokość naw) - 38,0 m, na wysokości prezbiterium wraz z przyległymi apsydami - 90,0 m. Rzut bazyliki swoim kształtem przypomina plan krzyża łacińskiego, w którym miejsce transeptu zajmuje ośmiokątne prezbiterium otoczone trzema apsydami. W każdą z nich wbudowano od wewnątrz pięć niewielkich apsydioli. W prezbiterium umieszczono ołtarz główny a nad nim wznosi się potężne sklepienie.

Nawy boczne od nawy głównej oddzielają od siebie lekko zaostrzone łuki arkad wspartych na masywnych filarach umieszczonych po trzy w każdym rzędzie. Krzyżowo-żebrowe sklepienia naw opierają się na tych samych filarach i pilastrach umieszczonych w ścianach zewnętrznych. Nad nawami bocznymi znajdują się galerie otwarte do wnętrza kościoła. W nawie po lewej stronie znajdują się dwa obrazy z XV wieku przedstawiające konne pomniki kapitanów wojsk: Niccolo da Tolentino namalowany przez Andrea del Castagno oraz Giovaniego Acuto - obraz Paolo Uccella.

Inne znane dzieła zdobiące katedrę to namalowane na desce obrazy przedstawiające św. Kosmę i św. Damiana (dzieło Bicciego di Lorenzo) oraz Dante i Boska Komedia (Dante i Trzy Królestwa), dzieło Domenica di Michelino oraz witraże Ghibertiego. Słynne są też freski pokrywające wnętrze ścian kopuły, które przedstawiają scenę Sądu Ostatecznego, autorstwa Vasariego i Zuccariego namalowane w latach 1572-1579.

Charakterystycznym elementem kościoła jest widoczna z daleka czerwona bryła sklepienia - symbol miasta - przykrywającego wschodnią część kościoła. To nowatorskie rozwiązanie, wykonał Brunelleschi. Artysta zaprojektował kopułę żebrową na powstałym wcześniej ośmioboku bębna, murowaną przy pomocy podwieszanych rusztowań o zmniejszanym wieńcu.

Za katedrą znajduje się - Museo dellOpera del Duomo, ze zbiorami dzieł sztuki pochodzącymi z katedry, dzwonnicy i baptysterium.

Baptysterium San Giovanni

Baptysterium zlokalizowane jest w pobliżu wejścia do katedry Santa Maria del Fiore. Pierwsza budowla powstała w okresie wczesnego chrześcijaństwa w IV - VI w. i była zaplanowana jako budowla centralna na planie ośmioboku z półkolistą absydą. W okresie romańskim (XI - XIII w.) uległa przebudowie uzyskując istniejący do dnia dzisiejszego wygląd.

Zewnętrzne ściany budowli zostały pokryte okładziną z białego i zielonego marmuru. Podzielono je na trzy pola oddzielone od siebie pilastrami i zwieńczono półkolistymi arkadami. Obiekt przykryty jest namiotowym dachem z 1128 roku i zwieńczony latarnią z 1150 r. Prezbiterium zostało dobudowane w 1202 r.

Do wnętrza baptysterium można się dostać za pomocą trzech drzwi z brązu. Od strony północnej wykonał je Lorenzo Ghiberti w latach1402-1425 i ozdobił 24 scenami z Nowego Testamentu. Drzwi od strony południowej, pochodzące z ok. 1330 r., są autorstwa Andrea Pisana i przedstawiają sceny z życia św. Jana Chrzciciela i alegorie Cnót. Natomiast najbardziej znane są tzw. Drzwi Raju usytuowane od wschodu. Wykonał je w latach 1425-1450, wspomniany wcześniej Lorenzo Ghiberti,a widnieją na nich postacie biblijne, artyści żyjący w czasach twórcy i 10 scen z Starego Testamentu.

W środku babtysterium skonstruowano otwarte do wnętrza empory oparte na kolumnach o gładkich trzonach i kanelurowanych filarach. We wnętrzu znajdują się, umieszczone pomiędzy pilastrami, dwudzielne okna, a powierzchnie ścian i posadzka zdobią barwne płyty kamienne ułożone w geometryczne wzory. Łuk tęczowy i powierzchnię dachu od wewnątrz pokrywają mozaiki z XIII wieku.

Na jednym z fragmentów sklepienia widnieje postać Chrystusa na tronie, a w sąsiednich polach umieszczone są sceny z Starego Testamentu. Pozostałe pięć pól podzielono na sześć pasów. Pas znajdujący się najbliżej latarni wykonano na wszystkich ośmiu polach, zdobią go postacie Chóru Anielskiego z dekoracyjnym ornamentem z wici roślinnej. Niżej widnieją sceny ilustrujące Księgę Rodzaju z postaciami Adama i Ewy, Kaina i Abla, Noego z rodziną, dalej z życia św. Józefa, poniżej z życia Jezusa Chrystusa i Marii,a najniżej z życia św. Jana Chrzciciela.

W Battistero di San Giovannina znajduje się nagrobek antypapieża Jana XXIII, dwa sarkofagi rzymskie i sarkofag biskupa Ranieri.

Drzwi Raju

Jest to dzieło wykonane przez Lorenzo Ghibertilatach w latach 1425-1450, znajdujące się po wschodniej stronie Baptysterium San Giovanni.

Nazwa Drzwi Raju została nadana przez Michała Anioła. Wykonane są z brązu. Skrzydła drzwi są podzielone na 10 kwater, a w każdej z nich artysta umieścił płaskorzeźby przedstawiające sceny ze Starego Testamentu. Skrzydło po lewej stronie, ilustruje m.in. Stworzenie Adama i Ewy, grzech Pierworodny, Wypędzenie z Raju, Walka z Filistrynami, Zabicie Goliata. Na skrzydle po prawej przedstawiona jest m.in. Praca pierwszych ludzi, Składanie ofiary przez Kaina i Abla, Ofiarowanie Izaaka. Obramowanie kwater zostało udekorowane postaciami biblijnymi oraz wizerunkami artystów żyjących w czasach twórcy. Wśród nich Lorenzo Ghiberti umieścił również swoją głowę oraz głowę swojego syna - Vittorio.

Na przestrzeni wieków drzwi pokryły się czarną warstwą patyny. Zostały zdjęte i oddane do restauracji, a w wejściu umieszczono ich wierną kopię. Obecnie oryginał znajduje się w Museo dellOpera del Duomo.

Dzwonnica Giotta

Dzwonnice zaprojektował w 1334r. Giotto, na planie kwadratu o boku długości 16,0 m z graniastymi wzmocnieniami w narożnikach. Budowę rozpoczął wspomniany artysta, a po jego śmierci w 1337 roku prace nad budową przejął Andrea Pisano. Następnie w latach 1348-1359 budową kierował Francisco Talenti, który ukończył dzwonnicę.

Budowla posiada 84,0 m wysokości. Jej elewacje tworzą kolorowe marmury: biały, zielony, różowy (obecnie częściowo zastąpiony wapieniem). Kolorowe kamienie ułożone są w geometryczne wzory. Dolny pas płyt ozdobiony jest sześciokątami, w których przedstawiono sceny Stworzenia i pracy ludzkiej. Wyższy pas ozdabiają romby z płaskorzeźbami przedstawiającymi 7 Planet (od Jowisza w narożniku od strony północnej), Cnoty, Sztuki wyzwolone (m. in. astronomię, budownictwo, medycynę, tkactwo) i 7 Sakramentów. Nad nimi, w niszach, usytuowanych jest 16 posągów przedstawiających proroków izraelskich, Sybillę i św. Jana Chrzciciela. Obecnie w niszach znajdują się kopie rzeźb, oryginały umieszczono w muzeum - Museo dellOpera del Dumo.

Kościół Santa Croce

Kościół został zaprojektowany najprawdopodobniej przez Arnolfo di Cambio, który kierował budową od chwili jej rozpoczęcia w dniu 3 maja 1294 roku. Budowa była kontynuowana do 1442 r., a konsekracja nastąpiła rok później. W wieku XV zostały dobudowane nowe kaplice i dziedziniec klasztoru, według projektu Filippo Brunelleschi.

Trójnawowa, gotycka bazylika powstała na planie krzyża egipskiego (w kształcie litery T). Nawy oddzielają od siebie rzędy ośmiobocznych filarów połączonych zaostrzonymi łukami arkad. Posadzka pokryta jest kamiennymi płytami nagrobnymi. Główna kaplica, Capella Maggiore, znajduje się na przedłużeniu nawy głównej. Jej wnętrze pokryte jest freskami, autorstwa Agnola Gaddiego przedstawiającymi Legendę o Św. Krzyżu. Nad poliptykiem z Madonną i świętymi, projektu Geriniego, umieszczony został krucyfiks według szkoły Giotta.

Do nawy poprzecznej przylegają liczne kaplice. W jednej z nich, w kaplicy Salvatich znajduje się nagrobek Zofii Zamojskiej z rodu Czartoryskich, zmarłej we Florencji w 1837 roku. Innymi akcentami polskimi są dwie płaskorzeźby Teofila Lenartowicza - drzwi nagrobka Zofii z Kickich Cieszkowskiej oraz epitafium powstańca styczniowego, Włocha Stanisława Bechiego, a także nagrobek Michała Borgii-Skotnickiego.

Neogotycka fasada kościoła zwieńczona jest trzema tympanonami zaprojektowanymi przez Matasa w XIX wieku. Również neogotycka dzwonnica według projektu Baccaniego pochodzi z okresu późniejszego. Okna zdobią witraże z końca XIV wieku.

Kościół Santa Croce jest często nazywany Panteonem, ponieważ stał się miejscem spoczynku wielu słynnych Florenczyków m.in. :Michała Anioła, Machiavellego,Galileusza.

Na zewnątrz, po lewej stronie kościoła, pod arkadowym portykiem znajduje się nagrobek Franciszka Pazzi. Po prawej stronie, krużganki i przylegająca do nich kaplica Pazzich oraz Muzeum Kościoła Santa Croce. Renesansowa kaplica Pazzich została zaprojektowana przez Brunelleschiego w 1430 roku. Do kaplicy przylega prezbiterium zaprojektowane na planie kwadratu. Wystrój kaplicy jest dziełem: Desideria da Settignano, Luki della Robbia i Giuliano da Maiano.

Piazza della Signoria

Plac położony w centrum Florencji został zbudowany w okresie XII - XIV, po wyburzeniu domów należących do rodzin gibelinów. Dzisiaj tworzy urbanistyczny kompleks chętnie odwiedzany przez turystów.

Na północnej pierzei placu znajduje się, jeden z najważniejszych obiektów, Pałac Vecchio. Przed nim mieści się fontanna Neptuna (fontanna di Piazza), zaprojektowana przez Bartolomeo Ammannatiego w latach 1563-1575. Rzeźba wykonana jest z białego marmuru i umieszczona na niewielkim powozie ciągniętym przez koniki morskie. Na obrzeżach fontanny umieszczono wykonane w brązie rzeźby fantastycznych stworów z atrybutami morza (muszle, delfiny itp.). W pobliżu fontanny umieszczona jest niewielka marmurowa płyta, w miejscu "ogniska próżności" rozpalonego przez Savonarolę i stosu, na którym spalono jego ciało.

Na placu znajdują się też rzeźby: Dawida (kopia rzeźby Michała Anioła - oryginał w Galeria dell'Academia), grupa Herkules i Kakus (dzieło Bandinellego) oraz posąg Kosmy I, księcia Toskanii, protoplasty rodu Medyceuszy (autorstwa Giambologni).

Na prawo od Pałacu Vecchio mieści się późnogotycka budowla- Loggia dei Lanzi, zaprojektowana przez Benciego di Cione i Simone Talentiego.

Pałac Vecchio

Pałac usytuowany jest na północnej pierzei Piazza della Signoria. Zaprojektował go Arnolfo di Cambio w kształcie masywnego bloku na planie czworokąta. Jest to trzykondygnacyjną budowla zwieńczona blankami ozdobiona charakterystyczną, wysoką (94 m) wieżą z tarasem. Budowę pałacu rozpoczęto w 1299 roku, jedenaście lat później. Początkowo Pałac Vecchio był siedzibą republiki florenckiej, w okresie późniejszym pełnił rolę ratusza.

Kamienne, rustykalne elewacje ożywiają rzędy dwudzielnych okien zwieńczonych łukami. Pod łukami arkad podtrzymujących dwie kondygnacje obronnych ganków znajdują się freski z dziewięcioma herbami miasta. Wieżę, podobnie jak główną bryłę gmachu, wieńczy dwukondygnacyjny ganek obronny z blankami w kształcie jaskółczych ogonów. Glorietta wsparta na czterech kolumnach została dobudowana podczas późniejszych przeróbek, podobnie jak wieńczący ją piramidalny daszek ozdobiony kulą i figurką lwa trzymającego lilię (tak wcześniej wyglądał symbol Florencji).

Nad łukiem drzwi wejściowych, znajduje się medalion z monogramem Chrystusa. Pod nim widnieje łaciński napis Rex regum et Dominus dominatorum, umieszczony na polecenie Kosmy I w 1551 roku. Wejście prowadzi na dziedziniec zaprojektowany przez Micheloza, pośrodku którego umieszczono fontannę z Puttem Verrocchia. Szerokie schody Vasariego prowadzą do Izby Pięciuset (Salone dei Cinquecento), w której po wypędzeniu Medyceuszów, odbywały się zgromadzenia Naczelnej Rady Ludowej. Sala została zaprojektowana przez Il Cronaca (Simone del Pollaiuolo).

Freski zdobiące salę mieli namalować dwaj wielcy mistrzowie renesansu: Michał Anioł i Leonardo da Vinci., jednak ich projekty nie zostały nigdy zrealizowane. Leonardo próbował bez powodzenia, zastosować nową metodę malowania fresków, a Michał Anioł pozostawił tylko szkice. W drugiej połowie XVI wieku zamalowano nieudane fragmenty malowideł. Na sianach i suficie pojawiły się wtedy freski sławiące Kosmę I autorstwa Giorgo Vasari. Wystrój Sali uzupełniają marmurowe rzeźby m.in. dzieło Michała Anioła pt. Geniusz unicestwiający Dziką Bestię.

Obok Sali Pięciuset mieści się niewielki gabinet Franciszka I Medyceusza, zaprojektowany przez Vasariego, a ozdobiony obrazami Bronzina, di Tito, Giovanni Stradano oraz rzeźbami Giambologni i Ammantiego. Wśród wielu, bogato zdobionych sal na uwagę zasługują m.in.: sala Klemensa VII z freskiem Vasariego Oblężenie Florencji, Sala Lilii, w której wystawiona jest rzeźba Donatello Judyta (Judyta i Helofernes), Sala Audiencyjna z marmurowym portalem i freskiem Domenica Ghirlandai, kaplica dei Priori, biura Machiavelliego oraz Sala delle Carte ozdobiona szesnastowiecznymi mapami.

Loggia dei Lanzi

Inne nazwy budowli, mieszczącej się przy placu della Signoria, to: Loggia della Signoria lub Loggia Orcagni. Obiekt został zaprojektowany przez Benciego di Cione i Simone Talentiego w latach 1376-1382.

Łuki arkad wspierają się na masywnych filarach o bogato profilowanych trzonach. Nad nimi, w ozdobnych kasetonach, umieszczono alegorie cnót zaprojektowane przez Agnolo Gaddiego. Nad nimi znajdują się herby słynnych rodów florenckich. Przy schodach prowadzących do galerii ustawiono rzeźby lwów. Jeden z nich jest dziełem Flaminio Vacciego z 1600 r., drugi zabytkiem z czasów antycznych.

Loggia była zbudowana jako miejsce spotkań Signorii, obecnie znajdują się tu znane rzeźby takie jak np.: Perseusz(1554) Celliniego, czy Porwanie Sabinek (1583), Herkules i Centaur(1599) dzieło Giambologni.

Na ścianie budowli widnieje, wmurowana w 1750 roku, tablica z łacińską inskrypcją informującą o przejściu z kalendarza florenckiego na kalendarz gregoriański. (Według kalendarza florenckiego rok zaczynał się 25 marca).

Most Złotników

Ponte Vecchio jest najstarszym z florenckich mostów, który łączy brzegi rzeki Arno. Został wykonany z ciosów kamiennych w latach 1335 - 1345 według projektu Neriego di Fioravante i Taddeo Gaddi. W tym samym miejscu już w okresie starożytnego Rzymu istniał pierwszy drewniany most. W czasach późniejszych istniały jeszcze dwa mosty, które uległy zniszczeniu w wyniku powodzi w latach 1117 oraz w 1333. Most który można dzisiaj podziwiać jest zatem czwartą konstrukcją,w tym samym miejscu.

Most Złotników tworzą trzy przęsła, podparte masywnymi filarami. Dwie środkowe podpory znajdują się w nurcie rzeki. W XIV wieku po obu stronach mostu zbudowano niewielkie budynki nad dwoma skrajnymi arkadami. Na początkowo znajdowały się w nich jatki rzeźników i garbarzy, a w XVI wieku zamieniono je na warsztaty i kramiki innych rzemieślników, wśród których przeważały sklepiki złotników.

Nad kramami Giorgo Vasari poprowadził korytarz (tzw. korytarz Vasariego), który łączył Pałac Vecchio z Pałacem Pitti. Nadbudowa została wykonana w XVI stuleciu na polecenie Kosmy I. Korytarz nad środkowym, przęsłem mostu podparto dwoma filarami połączonymi łukową arkadą.

W całej Florencji podczas II wojny światowej ocalał tylko jeden most - Ponte Vecchio. Pozostałe zostały wysadzone w 1944 roku. Most Złotników był również zaminowany, ale cofające się oddziały wojsk niemieckich nie zdążyły zdetonować ładunków.

Dzisiaj stary most jest opanowany przez złotników, muzyków i oczywiście rzesze turystów.

Galeria Uffizi

Galeria znajduje się w pobliżu Piazza della Signoria. Bryłę budowli tworzą dwa prostokątne budynki połączone trzecim, wychodzącym galerią nad rzekę Arno. Dziedziniec usytuowany pomiędzy dwoma skrzydłami Uffizi nazwa się Piazza degli Uffizi.

Uffizi zostało zbudowane na polecenie Kosmy I z rodu Medyceuszy przez Giorgo Vasari. Prace rozpoczęły się w 1560 roku. Po 20 latach ukończono budowlę, w której początkowo miały się mieścić urzędy administracyjne i sądownicze. Z tym pierwotnym przeznaczeniem wiąże się nazwa obiektu - uffizo, co w języku włoskim oznacza "urząd".

Od strony wewnętrznego dziedzińca, na parterze zbudowano otwartą loggię. Poziom I piętra zamykają okna, a na II piętrze umieszczono galerię. Na parterze budynku, w niektórych filarach wykonano nisze, w których mieszczą się posągi znanych osobistości Toskanii. W XX wieku w zabudowaniach parteru odkryto pozostałości romańskiego kościoła San Pietro Scherraggio, w którym zachowały się freski Andrea del Castagno.

Na I piętrze mieści się Gabinet Rysunków i Sztychów. Jego kolekcję zapoczątkowały gromadzone w XVI wieku zbiory kardynała Leopolda Medyceusza. Na II piętrze znajduje się słynna galeria ulokowana w 45 salach. Zbiory zostały podarowane miastu w 1737 roku przez Annę Marię Ludwikę z Medyceuszów. W pomieszczeniach II piętra umieszczono także Archiwum Państwowe przechowujące cenne dokumenty związane z historią Florencji.

Wśród zbiorów Galerii Uffizi przeważają obrazy szkół włoskich i flamandzkich. W salach eksponowane są dzieła wielu znanych malarzy takich jak np.: Botticelli (Wiosna, Narodziny Wenus), Leonardo da Vinci (Zwiastowanie, Chrzest, szkic Pokłon Trzech Króli), Tycjan (Flora, Rycerz maltański, Wenus z Urbino) Caravaggio, Rembrandt, Van Dyck, Albrecht Dürer.

W budynku znajduje się także galeria autoportretów słynnych malarzy. Są tu podobizny Andrea del Sarto, Bronzino, Berniniego, Rembranta, Rubensa, Van Dycka, Hogartha, Delacroixa i wielu innych. W salach umieszczono również kolekcję starożytnych rzeźb i gobeliny.

W kolekcji galerii można zobaczyć także wizerunki polskich władców i książąt. Wystawiane są obrazy z podobiznami Zygmunta I, Zygmunta III Wazy, Władysława IV, Jana III Sobieskiego, Augusta II i Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wśród miniatur znajdują się portrety Henryka Walezego, Stefana Batorego, Teresy Lubomirskiej i Heleny Radziwiłł.

Kościół Santa Maria Novella

Gotycka bazylika znajduje się przy placu o takiej samej nazwie (Pizzza Santa Maria Novella). Światynia była opisana w Dekameronie Boccaccia. Została wybudowana w miejscu wcześniejszego oratorium pw. Marii Panny Patronki Winnic.

Inicjatorami budowy kościoła byli dwaj zakonnicy: Sista z Florencji i Ristora z Campi. Prace budowlane rozpoczęto w 1246 roku. Nawy bazyliki były gotowe w 1279 r., a cały obiekt ukończono dopiero w drugiej połowie XIV wieku pod kierunkiem Jacopa Talentiego. W latach 1456-1470 Leon Baptysta Alberti kierował przebudową fasady.

Kolorowe (zielone, białe i różowe) płyty marmuru dzielą elewację na mniejsze pola. Górną część, zwieńczoną tympanonem, ograniczają dwie duże woluty, które w łagodny sposób łączą wysoki front nawy głównej ze znacznie niższymi nawami bocznymi. To rozwiązanie zastosowane po raz pierwszy przy przebudowie elewacji Santa Maria Novella, stało się bardzo popularne w czasie renesansu i baroku (tzw. esownice Albertiego).Pośrodku górnej części elewacji umieszczono duże okno. Poniżej znajduje się duży portal ozdobiony herbami rodziny Rucellich, mecenasów kościoła.

Trójnawowe wnętrze bazyliki podzielone jest kolumnadą, w której rozstaw kolumn zmniejsza się w kierunku ołtarza (co optycznie wydłuża nawę). Na zakończeniu naw znajduje się transept poprzedzający prezbiterium. We wnętrzu bazyliki zgromadzonych jest wiele cennych dzieł sztuki z okresu XIV - XVI wieku. Jedną ze ścian nawy zdobi fresk Trójca Święta, dzieło Tommaso Masaccio z 1427 roku. Na uwagę zasługują także dzieła m.in.: Rossellino (pomnik na nagrobku Beaty Villona), Lorenzo Ghiberti (nagrobek Leonarda Dantego), Filippo Brunelleschi (brązowy krucyfiks w Capella Gondi), Agnolo Bronzino (Cud Jezusa), Giorgo Vasari (Matka Boska Różańcowa).

Krużganki otaczające klasztorny wirydarz zdobią freski malarzy flamandzkich z XV i XVI wieku. Do wirydarza przylega kaplica Hiszpanów (Cappellone degli Spagnoli) przebudowana z dawniejszego kapitularza klasztornego.

Palazzo del Bargello

Obiekt ten został wybudowany jako siedziba trybuna ludowego w 1255 roku. W latach późniejszych w jego pomieszczeniach znajdował się urząd rady sądowniczej i podesty, czyli naczelnika administracji i wojska. Od 1574 r. pałac stał się siedzibą prefekta policji. Jego obecna nazwa związana jest z nazwiskiem prefekta.

Jest to budowla zwieńczona blankami, które podparte są z zewnątrz arkadowymi konsolami z przylegającą wysoką wieżą. Wewnętrzny dziedzinie, wokół którego rozplanowano skrzydła pałacu, obiegają z trzech stron, arkadowe krużganki. W XIV wieku dobudowano górne piętro loggi i zewnętrzne schody umożliwiające do nich dostęp. Ściany dziedzińca są ozdobione herbami prefektów policji i sędziów.

W 1859 roku w pomieszczeniach pałacu umieszczono zbiory Muzeum Narodowego (Museo Nazionale del Bargello), w którym zgromadzono bogatą kolekcję rzeźb renesansu. Wśród nich znajdują sie dzieła Ammanatiego (Leda z łabędziem), Michała Anioła (Bachus, Brutus), Donatella (Dawid, Amor Attis), Giambologni (Merkury).W muzeum znajdują się również kolekcje dzieł islamskiej i europejskiej sztuki użytkowej oraz rzeźby z kości słoniowej.

Na ścianach Kaplicy Podesty znajdują się freski Giotta, a w Sali Podesty zgromadzono dzieła sztuki złotniczej i emalierskiej od czasów średniowiecza do XV wieku.

Pałac Pitti

Pałac jest dawną rezydencją Madyceuszy. W środku olbrzymiego obiektu znajduje się osiem odrębnych muzeów takich jak Gallerie Palatine, Gallerie d'Art Moderna, Museo degli Argenti czy Galeria Costume. Na uwagę zasługuje szczególnie Gallerie Palatine, w której wiszą obrazy m.in. Tycjana, Botticellego, Rafaela, Caravaggia i Rubensa.

Ogrody Boboli

Park krajobrazowy usytuowany jest za Palazzo Pitti. To malownicze miejsce tworzą żywopłoty z bukszpanu przystrzyżone w geometryczne formy, zarośla ostrokrzewu i gaje cyprysów. Na terenie parku znajdują się również liczne groty, posagi i fontanny.